Translate
martes, 8 de noviembre de 2016
lunes, 7 de noviembre de 2016
sesenta aniversario de la revolución. Tributo al cardenal Mindszensky
Satanás tiene
el muermo y el diablo ladillas su mujer se las arranca con tenacillas. Tiene el
diablo— a quien rinde culto una mujer a la que van a convertir en presidenta
USA; entonces esto va a ser una gran tenida— una cualidad de viejo astuto que
le vuelve muy poderoso y temible: disfrazarse cambiar de camisa.
Salgo al paso
de tales reflexiones al leer la biografía y los escritos de un hombre olvidado
y arrinconado: el cardenal Mindszenty
cuya vida fue una perpetua pugna contra los sin Dios ( b e z b o n i k i, en ruso, que él hablaba perfectamente.)
Europa está
sobre un volcán, escribía este humilde párroco de la “polzsa” húngara partido judicial de Zalaegerszeg en su diatriba contra el freudismo (vino don
Segismundo con su retahíla del
psicoanálisis y dijo: pero que os habéis creído, modorros, la vida no es sueño
sino sexo) el bolchevismo y los apoderados de la gran banca, los que echaron a
Dios de las escuelas es el señuelo de modernidad. Constantino, in hoc signo vinces, poner la cruz del
revés. Así que todo lo que ganaron los nuestros en Puente Milvio lo va a hacer
trizas la señora Clinton, hilo directo con Satanás. Doña Hilaria que tiene la
cara de no haber roto un plato es una pájara de mucho cuidado. Cabalmente, todo
un profeta fue este cardenal:
“Los ídolos del nuevo paganismo niegan la existencia de un Dios personal,
niegan la eternidad, exaltan únicamente la juventud y la belleza corporal y al
dictado de sus leyes eugenésicas permiten la eutanasia. La iglesia siempre combatirá
este espíritu pagano” apuntaba monseñor esta diatriba contra el
código de valores de Rosenberg pero este sermón contra los nazis pudiera ser
aplicado al hedonismo, al feísmo y al catastrofismo que pervade e impera la
Red. La norma del Blut und Boden
(sangre y territorio) fue el pretexto para el Anschlusch hitleriano.
Pero también “el comunismo es la enfermedad más
monstruosa de la humanidad… los niños en vez de nombres de santos adoptan el de
Spartakus, Marat, Marcs, Engels o como aquel padre de familia moscovita que
bautizó a su hijo con el anagrama de REM, las tres iniciales de la consigna
estalinista; Revolución, Electrificación, Moscú… hemos conseguido libertar al
niño de la influencia egoísta y brutal de la familia ”
Hoy la
juventud sin Dios llega calse, celular en ristre. Suprimida las grandes
creencias (fe, patria, amor, bondad) las grandes masas pululan por un mundo
“conectado e interactivo”. Paradójicamente, el triunfo de la gran comunicación,
y todos estamos incomunicados. Rebelión en la granja. El primado húngaro es la
versión profética de Orwell a cargo
de un sacerdote católico.
Avizora un
mundo feliz empotrado en una sociedad de autómatas egoístas, rebaños de
borregos, sopistas y mendigos intelectuales porque desde arriba fomentan la
incomunicación y la ignorancia, expósitos morales, hijos de nadie (bezprisorniki). Modernos hijos de la
piedra.
Aumentará la
criminalidad juvenil y el alcoholismo. Para demostrar que el obispo no se
equivocaba basta lanzar una ojeada a los titulares de los diarios de la mañana
tanto electrónicos como en papel. Cultura del botellón. El sorbazo.
Desacralización. Las iglesias desiertas donde ofician unos curas que hablan un
lenguaje extraño poco evangélico.
Parecen
extraterrestres.
Pasó la mayor parte de su existencia encerrado o en un campo de trabajo
soviético o entre las cuatro paredes de la embajada norteamericana en Budapest.
Ya, liberado
el año 70, viajó a Roma pero en Vaticano le dieron de lado. Claro no se trataba
de un cardenal polaco, que trabajaba para el servicio secreto, sino del hijo de
campesinos húngaros y tanto sus libros como sus alocuciones por radio
desplacieron a sus anfitriones. La Cia tenía otros planes para la caída del
muro de Berlín.
Regresaba a
los suyos pero los suyos no le recibieron. Así que, con las mismas, volvió a
Viena para morir. Gran devoto de la Virgen María se defendió de los embustes de
sus detractores haciendo frente a las descalificaciones de hipócrita amigo de
los poderosos:
“Mis
ojos están puestos en Nuestra Señora que protegió a Hungría a lo largo de su
historia, prediqué los diez mandamientos, exalté la dignidad humana he hablado
de la justicia y de la caridad, no soy un político… quitad a la Madre de Dios y
el antiguo Testamento quedará falto de sentido y de finalidad. Ella es la mujer
que aplastará a la serpiente. Ella es Sara, el arca de la alianza, la torre de
David y el templo de Salomón”
¿Por qué
sufrimos? Mindzsenty consideraba el
dolor parte de la gracia santificante. Por eso siempre padecerá el justo. El
sufrimiento y el presidio fueron compañeros de viaje del sencillo párroco de la
región de Trasdanubia. La fe vale mucha más que la vida. Su vocación martirial
es un paradigma para los tiempos presentes cuando brama el huracán. Voz que
clama en el desierto porque su pensamiento a todas luces no se lleva en los
altos pináculos. En la historia de la iglesia, dice, treinta romanos pontífices
murieron mártires y dos en el destierro.
“El mismo papazgo ¿qué otra cosa es sino un
mismo martirio sin cabo ni remisión?” Tales pensamientos pertenecen al espíritu
de las catacumbas una moda que hoy no se lleva en los tiempos inmanentes y poco
trascendentes en que vivimos. Ahora lo que impera es el poder y la gloria, pero
Pater Sancte, sic transit gloria mundi.
He aquí un metropolita de los años de Pio XII, al que yo conocí y a quien se
resisten en la Curia a subir a los altares. “Aunque ser católico es permanecer firme contra viento y marea pase lo
que pase”.
Panonia punta
de lanza de Roma que abría la brecha de los Cárpatos a las cristiandades. San
Martín y la legión tebana una buena capa todo lo tapa siempre sentí una
predilección hacia el catolicismo húngaro hablaban una lengua misteriosa,
prehistórica, que no es indoeuropea y que se relaciona con el finés.
Hungría
arrasada por los hunos y después por el gran Kan y después victima de las
razias del otomano tierra mártir que conoció la ignominia del tributo de las
cien Doncellas. Es hermana de la ortodoxa Rumania los confines del Danubio
fueron baluarte del cristianismo y las aguas de este gran río portan en su
corriente los valores de una civilización. Maneada bajo el yugo de la gentuza
judaica que explotaba las riquezas de las tierras fértiles de la penillanura,
en colusión con terratenientes, banqueros y rentistas, conservó el orgullo de
la cruz y preservó su identidad cristiana.
Oré a los pies
de la imagen de santa Isabel en la iglesia de San Esteban, visité la gran
sinagoga. Es mucho la tierra húngara más complaciente y acogedora que Polonia o
Checoslovaquia donde no nos quieren a los españoles.
Creo que la
capa del bueno de san Martín aquel centurión romano todo lo tapa en ella.
Guarda el recuerdo de la batalla de Muhi, de la misma forma que los serbios no
han olvidado la fecha de 1241, cuando vencieron al Islam en la Batalla del
Mirlo. Misteriosa y bondadosa tierra del pan y del vino guarecida tras la sombra de una corona, san Esteban, y
defendida por el escudo de un centurión a caballo, san Martín. Todo es efímero
en la historia del mundo. Siempre hay que esperar.
El gran
cardenal un soñador para un pueblo la versión húngara de un Cisneros moderno
hombre estaminal y de arraigado temple en sus raíces patrias; fue un líder
desventurado al que devoraron las olas embravecidas de la borrasca política de
aquellos tiempos. Una figura pastoral y eclesial como la suya resultaría
imposible a fecha de hoy. Lo borraron de antidemócrata antirrevolucionario —es
malo remar contra corriente— un subversivo. ¿El Vaticano después de san Wojtyla
se habría rendido a los poderes fácticos, me pregunto?
lunes, 07 de noviembre de 2016
domingo, 6 de noviembre de 2016
jueves, 3 de noviembre de 2016
OBAMA ENTRE LAS TINIEBLAS DEL EXPOLIO ENEMIGO DE CRISTO
OBAMA SERÁ JUZGADO POR LA HISTORIA
Termina el mandado de mr. Barrack Obama saldo fatídico 300.000 muertos en la guerra de Siria millones de desplazados la crisis de los refugiados contra Europa sociedad global periódicos mediatizados por Big Brother el eje del mal me disocio de las alabanzas del País del Mundo Inmundo y todos nuestros diarios españoles carentes del más mínimo nivel deontológico, a su persona. Obama ha organizado con su socio Soros el expolio de Europa. Sigue el camino emprendido por Clinton que destruyó Yugoslavia, Libia, creó el Daesh y sufragó el terrorismo internacional. Una elección de su esposa Hilaria sería una continuación de los horrores a los que hemos asistido en nuestros días. El triunfo del odio y de la protervia. El mal no puede ganar siempre. Los americanos son conscientes de que este camino emprendido por sus últimos presidentes no pueden llevar a la humanidad a un término halagüeño con todas las hojas de ruta que nos aireen los próceres de la mentira. El eje del mal posee infinidad de recursos. En España tenemos unos partidos que son una astracanada entre nuestros lideres se encuentran tipos como don Tancredo el compostelano, subido a su escalera de la que no sabemos si sube o baja una Fuencisla de Bldergerg un parlamentario que se llama Rufián, otro pensador que circula espástico en silla de ruedas, inspira conmiseración el pobre, lisonjeros de Frau Merkel y de Obama, que se hacen pasar por revolucionarios comunistas siendo así que todos ellos unos y otros rinden pleitesía al gran Cofrade. En fin, entre unos y otros por aquello del que más chifla capador han contribuido, guiados por el Príncipe de la Mentira, al expolio de España y de Europa. América, no es hora de colgarse medallas, sino pensar en una infausta realidad. Los Estados Unidos han dejado de ser un punto de referencia, la quibla que mira a la meca de la libertad, para convertirse en verdugos que dominan con el látigo y el miedo. Obama, Bush, Clinton tendrán que ser juzgados por la Historia no como salvadores sino como esbirros de las cristiandades. A cambio nos ofrecen una "cárcel de los pueblos" en que se están convirtiendo los USA como fórmula de redención. Todos, de ahora en adelante, vamos a ser esclavos.
martes, 1 de noviembre de 2016
lunes, 31 de octubre de 2016
LA HILARIA PERDERA LAS ELECCIONES
America la beautiful no aguantaría a un segundo Clintos con faldas y a lo loco. Lo siento por los pundits y expertos de mi pais pero los Estados Unidos son un pais serio y democrata. No aguantarian este circo. No soportarían una segunda invasión de los Balkanes ni un nuevo conflicto iraquí. Trump no es el pazguato y gallego en lka escalera partidario del que resiste gana que es ese flautista de Hamelin que nos toca la gaita compostelana a los pobres votantes de este país, claro que los podemitas y los otros separatistas serian todavia peor
el acueducto de Segovia fie edificado por Cesar Augusto
EL
ACUEDUCTO CONTEMPORANEO DE CRISTO
A
Segovia la llaman la ciudad de los caciques ciudad de acarreo dominada por una
docena de familias. la tradición sigue y ahora esas familias—que cambian de
camisa como las culebras poseídos del vicio de mandar que fueron más fachas que
Mussolini —se han hecho del bando del Psoe y de Podemos sin solución de
continuidad. Yo acuso. De Segovia ni la burra ni la novia. Castilla face a los
hombres y los desface, devora a sus propios hijos.
Un
tal un Aurelio Martin que debe de ser de la pomada firma un articulo
reafirmando - sin demostrarlo y
dándoselas de lo que no es arqueólogo, ni prueba especifica - en el diario El País
en el que segura ser de la época de Adriano. Trae por los pelos el argumento
del auge económico obviando un hecho que la expansión de Adriano, tras suceder
a Trajano el supuesto emperador hispalense, hacia el Este tuvo por objetivo las tierras al
otro lado del Danubio guerra con los tracios y el Eufrates, Siria y Palestina.
Abolió el culto al emperador de los tiempos de Julio Cesar instaurado por
Augusto. En el edículo de la arcada superior había una efigie del emperador que
yo conocí en mi niñez decíamos que era el diablo pero se podían ver aun los
perfiles de la estatuaria clásica.
Otro
error que advertimos en el artículo es la afirmación gratuita de que los
sillares ensamblados a flor en dos niveles fueron transportados desde Tritium.
Largo nos lo fiáis así de cerriles son mis paisanos.
El
granito, no hacía falta ir tan lejos, fue transportado desde las canteras del
Guadarrama. Los picapedreros de roma lo tenían al lado.
En
fin, me indigna esta cultureta, con sus sabiohondos y esa cultura de acarreo,
del Psoe y del amigo Cebrián y su presidente Felipe González por quienes fui
tan perseguido en mi vida profesional.
Yo
no vendí los periódicos libres de mi país al grupo Prisa ni dejé la gran
cultura española y sus grandes editoriales en manos extranjeras o se la cedí
por cuatro perras a los norteamericanos. No comulgué con la bestia ni con
ruedas de molino.
Ellos
sí. Cría cuervos y os sacarán los ojos. A Felipe y a Cebrian se les echaron sus cachorros
encima. Y más cosas que pasarán. Se cumple el adagio de Roma no paga traidores.
Y
todos estos caciques de la cultura segoviana nos dan a todas las horas más de
lo mismo.
En
el pecado llevan la penitencia. A la cigüeña se les están volando del nido los
cigüeñinos alzados en rebelión contra sus padres.
En
definitiva, el acueducto romano es contemporáneo de Cristo fue construido entre
el año 10 y el 33 de nuestra era. Lo demuestro en otro artículo publicado en
este mismo blog. Y el que el acueducto
sea cristiano, también, ahí les duele.
miércoles, 26 de octubre de 2016
MICHELLE MA BELLE...
SEGUIMOS acá deshojando
la margarita los comicios sólo interesan a cuatro pundits que viven de eso de
darle a la sin hueso y yo pienso con mi cabecita loca que los norteamericanos y
así lo recomiendo debieran dejarse de trucos y de manidos programas prelectorales
que si clin-ton- ton-from guasington que si el vagabundo trump que es tramp que
si esto que si lo otro que si lo de más allá.
Llaman a la puerta boomboommachen...
Tu siempre estás pensando en lo mismo pero quitate esa idea de la cabeza, duchate con agua fría y contempla el paisaje.
Tu siempre estás pensando en lo mismo pero quitate esa idea de la cabeza, duchate con agua fría y contempla el paisaje.
Michelle culo tieso y respingón.
!Qué dintorno madre de Dios¡ A su lado nuestra reina Leticia parecía un
carro huesos camino de la peluquería mientras la mujer del hombre más poderoso
con su entorno bien torneado, el aire juguetón de su mirada, sus brazos
abarcantes y sus labios de fresa tan seductores y como diciendo cómeme, qué
cintura, qué tetas, arrastra a las masas. Tea for two. Té con simpatía.
En esta supermoza ya
cincuentona pero no fondona todo en su sitio y su sonrisa potente manos
arriba hace con su presencia que se le levantase a un muerto. She
is bomb kind of sexy.
En medicina esa cualidades o defectos del cuerpo de las negras se denomina esteatopigia y debiera de ser ese bullarengue (de lo posterior a lo anterior, vaya delantera) lo que hizo morir de amores por la Reina de Saba, nigra sum sed formosa, canta el Cantar de los Cantares al sabio rey Salomón.
En medicina esa cualidades o defectos del cuerpo de las negras se denomina esteatopigia y debiera de ser ese bullarengue (de lo posterior a lo anterior, vaya delantera) lo que hizo morir de amores por la Reina de Saba, nigra sum sed formosa, canta el Cantar de los Cantares al sabio rey Salomón.
Las tribus africanas zulúes
y hotentototes suelen tener muy saliente y elevado el coramvobis.
Hay antropólogos
explican que este fenómeno por acumular grasa en esa región. Hete aquí
que la humanidad nació en África y al África regresa en su tranco final.
Nacemos de un polvo y al polvo regresamos.
Puesto que en los tiempos de la primera glaciación el sol apretaba con
menos fuerza pero otros alegan que era signo de vitalidad en la reproducción.
Las negras paren más rápido y mejor con partos acelerados como el de las monas.Así que una hotentote en la Casa Blanca pues no lo veo del todo mal. Michelle, presidenta. Me cae mucho mejor ella que su marido al que adulan bien los sandios de este país.
Para mi Barracón Obama no es más que el negro zumbón
lunes, 24 de octubre de 2016
misa de san REMIGIO
Incipit In nómine Patris, ☩ et Fílii, et Spíritus Sancti. Amen. |
S. Introíbo ad altáre Dei. M. Ad Deum, qui lætíficat juventútem meam. S. Júdica me, Deus, et discérne causam meam de gente non sancta: ab hómine iníquo et dolóso érue me. M. Quia tu es, Deus, fortitudo mea: quare me reppulísti, et quare tristis incédo, dum afflígit me inimícus? S. Emítte lucem tuam et veritátem tuam: ipsa me deduxérunt, et adduxérunt in montem sanctum tuum et in tabernácula tua. M. Et introíbo ad altáre Dei: ad Deum, qui lætíficat juventútem meam. S. Confitébor tibi in cíthara, Deus, Deus meus: quare tristis es, ánima mea, et quare contúrbas me? M. Spera in Deo, quóniam adhuc confitébor illi: salutáre vultus mei, et Deus meus. S. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto. M. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper: et in saecula sæculórum. Amen. S. Introíbo ad altáre Dei. M. Ad Deum, qui lætíficat juventútem meam. |
V. Adjutórium nostrum ☩ in nómine Dómini. R. Qui fecit coelum et terram. Confíteor Deo omnipoténti, beátæ Maríæ semper Vírgini, beáto Michaéli Archángelo, beáto Joánni Baptístæ, sanctis Apóstolis Petro et Paulo, ómnibus Sanctis, et vobis, fratres: quia peccávi nimis cogitatióne, verbo et opere: mea culpa, mea culpa, mea máxima culpa. Ideo precor beátam Maríam semper Vírginem, beátum Michaélem Archángelum, beátum Joánnem Baptístam, sanctos Apóstolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et vos, fratres, orare pro me ad Dóminum, Deum nostrum. M. Misereátur tui omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis tuis, perdúcat te ad vitam ætérnam. S. Amen, M. Confíteor Deo omnipoténti, beátæ Maríæ semper Vírgini, beáto Michaéli Archángelo, beáto Joánni Baptístæ, sanctis Apóstolis Petro et Paulo, ómnibus Sanctis, et tibi, pater: quia peccávi nimis cogitatióne, verbo et opere: mea culpa, mea culpa, mea máxima culpa. Ideo precor beátam Maríam semper Vírginem, beátum Michaélem Archángelum, beátum Joánnem Baptístam, sanctos Apóstolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et te, pater, orare pro me ad Dóminum, Deum nostrum. S. Misereátur nostri omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis nostris , perdúcat nos ad vitam ætérnam. R. Amen. S. Indulgéntiam, ☩ absolutionem et remissiónem peccatórum nostrórum tríbuat nobis omnípotens et miséricors Dóminus. R. Amen. |
V. Deus, tu convérsus vivificábis nos. R. Et plebs tua lætábitur in te. V. Osténde nobis, Dómine, misericórdiam tuam. R. Et salutáre tuum da nobis. V. Dómine, exáudi oratiónem meam. R. Et clamor meus ad te véniat. V. Dóminus vobíscum. R. Et cum spíritu tuo. Orémus, Aufer a nobis, quaesumus, Dómine, iniquitátes nostras: ut ad Sancta sanctórum puris mereámur méntibus introíre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen. Orámus te, Dómine, per mérita Sanctórum tuórum, quorum relíquiæ hic sunt, et ómnium Sanctórum: ut indulgére dignéris ómnia peccáta mea. Amen. |
Introitus Jer 29:11; 29:12; 29:14 Dicit Dóminus: Ego cógito cogitatiónes pacis, et non afflictiónis: invocábitis me, et ego exáudiam vos: et redúcam captivitátem vestram de cunctis locis. Ps 84:2 Benedixísti, Dómine, terram tuam: avertísti captivitátem Jacob. V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto. R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in saecula saeculórum. Amen Dicit Dóminus: Ego cógito cogitatiónes pacis, et non afflictiónis: invocábitis me, et ego exáudiam vos: et redúcam captivitátem vestram de cunctis locis. |
Kyrie S. Kýrie, eléison. M. Kýrie, eléison. S. Kýrie, eléison. M. Christe, eléison. S. Christe, eléison. M. Christe, eléison. S. Kýrie, eléison. M. Kýrie, eléison. S. Kýrie, eléison. |
Gloria omit. |
Oratio V. Dóminus vobíscum. R. Et cum spiritu tuo. Orémus. Absólve, quǽsumus, Dómine, tuórum delícta populórum: ut a peccatórum néxibus, quæ pro nostra fraglitáte contráximus, tua benignitáte liberémur. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. Orémus. ad poscenda suffragia Sanctorum A cunctis nos, quæsumus, Dómine, mentis et córporis defénde perículis: et, intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genetríce María, cum beáto Joseph, beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque beáto N. et ómnibus Sanctis, salútem nobis tríbue benígnus et pacem; ut, destrúctis adversitátibus et erróribus univérsis, Ecclesia tua secúra tibi sérviat libertáte. Contra persecutores Ecclesiæ Ecclésiæ tuæ, quæsumus, Dómine, preces placátus admítte: ut, destrúctis adversitátibus et erróribus univérsis, secúra tibi sérviat libertáte. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. |
Graduale Ps 43:8-9 Liberásti nos, Dómine, ex affligéntibus nos: et eos, qui nos odérunt, confudísti. V. In Deo laudábimur tota die, et in nómine tuo confitébimur in saecula. Allelúja, allelúja. Ps 129:1-2 De profúndis clamávi ad te, Dómine: Dómine, exáudi oratiónem meam. Allelúja. |
Evangelium Munda cor meum, ac labia mea, omnípotens Deus, qui labia Isaíæ Prophétæ cálculo mundásti igníto: ita me tua grata miseratióne dignáre mundáre, ut sanctum Evangélium tuum digne váleam nuntiáre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen. Jube, Dómine, benedícere. Dóminus sit in corde meo et in lábiis meis: ut digne et competénter annúntiem Evangélium suum. Amen. V. Dóminus vobíscum. R. Et cum spíritu tuo. Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthǽum. R. Gloria tibi, Domine! Matt 9:18-26 In illo témpore: Loquénte Jesu ad turbas, ecce, princeps unus accéssit et adorábat eum, dicens: Dómine, fília mea modo defúncta est: sed veni, impóne manum tuam super eam, et vivet. Et surgens Jesus sequebátur eum et discípuli ejus. Et ecce múlier, quæ sánguinis fluxum patiebátur duódecim annis, accéssit retro et tétigit fímbriam vestiménti ejus. Dicébat enim intra se: Si tetígero tantum vestiméntum ejus, salva ero. At Jesus convérsus et videns eam, dixit: Confíde, fília, fides tua te salvam fecit. Et salva facta est múlier ex illa hora. Et cum venísset Jesus in domum príncipis, et vidísset tibícines et turbam tumultuántem, dicebat: Recédite: non est enim mórtua puélla, sed dormit. Et deridébant eum. Et cum ejécta esset turba, intrávit et ténuit manum ejus. Et surréxit puélla. Et éxiit fama hæc in univérsam terram illam. R. Laus tibi, Christe! S. Per Evangelica dicta, deleantur nostra delicta. |
Credo omit. |
Offertorium V. Dóminus vobíscum. R. Et cum spíritu tuo. Orémus Ps 129:1-2 De profúndis clamávi ad te, Dómine: Dómine, exáudi oratiónem meam: de profúndis clamávi ad te, Dómine. |
Suscipe, sancte Pater, omnipotens ætérne Deus, hanc immaculátam hóstiam, quam ego indígnus fámulus tuus óffero tibi Deo meo vivo et vero, pro innumerabílibus peccátis, et offensiónibus, et neglegéntiis meis, et pro ómnibus circumstántibus, sed et pro ómnibus fidélibus christiánis vivis atque defúnctis: ut mihi, et illis profíciat ad salútem in vitam ætérnam. Amen. |
Deus, qui humánæ substántiæ dignitátem mirabíliter condidísti, et mirabílius reformásti: da nobis per hujus aquæ et vini mystérium, ejus divinitátis esse consórtes, qui humanitátis nostræ fíeri dignátus est párticeps, Jesus Christus, Fílius tuus, Dóminus noster: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus: per ómnia saecula sæculórum. Amen. |
Offérimus tibi, Dómine, cálicem salutáris, tuam deprecántes cleméntiam: ut in conspéctu divínæ majestátis tuæ, pro nostra et totíus mundi salute, cum odóre suavitátis ascéndat. Amen. In spíritu humilitátis et in ánimo contríto suscipiámur a te, Dómine: et sic fiat sacrifícium nostrum in conspéctu tuo hódie, ut pláceat tibi, Dómine Deus. Veni, sanctificátor omnípotens ætérne Deus: et bene ☩ dic hoc sacrifícium, tuo sancto nómini præparátum. |
Lavábo inter innocéntes manus meas: et circúmdabo altáre tuum. Dómine: Ut áudiam vocem laudis, et enárrem univérsa mirabília tua. Dómine, diléxi decórem domus tuæ et locum habitatiónis glóriæ tuæ. Ne perdas cum ímpiis, Deus, ánimam meam, et cum viris sánguinum vitam meam: In quorum mánibus iniquitátes sunt: déxtera eórum repléta est munéribus. Ego autem in innocéntia mea ingréssus sum: rédime me et miserére mei. Pes meus stetit in dirécto: in ecclésiis benedícam te, Dómine. V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto. R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in saecula saeculórum. Amen |
Súscipe, sancta Trinitas, hanc oblatiónem, quam tibi offérimus ob memóriam passiónis, resurrectiónis, et ascensiónis Jesu Christi, Dómini nostri: et in honórem beátæ Maríæ semper Vírginis, et beáti Joannis Baptistæ, et sanctórum Apostolórum Petri et Pauli, et istórum et ómnium Sanctórum: ut illis profíciat ad honórem, nobis autem ad salútem: et illi pro nobis intercédere dignéntur in coelis, quorum memóriam ágimus in terris. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
S. Oráte, fratres: ut meum ac vestrum sacrifícium acceptábile fiat apud Deum Patrem omnipoténtem. M. Suscípiat Dóminus sacrifícium de mánibus tuis ad laudem et glóriam nominis sui, ad utilitátem quoque nostram, totiúsque Ecclésiæ suæ sanctæ. S. Amen. Secreta Pro nostræ servitútis augménto sacrifícium tibi, Dómine, laudis offérimus: ut, quod imméritis contulísti, propítius exsequáris. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. ad poscenda suffragia Sanctorum Exáudi nos, Deus, salutáris noster: ut, per hujus sacraménti virtútem, a cunctis nos mentis et córporis hóstibus tueáris; grátiam tríbuens in præsénti, et glóriam in futuro. Contra persecutores Ecclesiæ. Prótege nos, Dómine, tuis mystériis serviéntes: ut, divínis rebus inhæréntes, et córpore tibi famulémur et mente. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. |
Praefatio V. Dóminus vobíscum. R. Et cum spíritu tuo. V. Sursum corda. R. Habémus ad Dóminum. V. Grátias agámus Dómino, Deo nostro. R. Dignum et justum est. Communis Vere dignum et justum est, æquum et salutáre, nos tibi semper et ubíque grátias agere: Dómine sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per Christum, Dóminum nostrum. Per quem majestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominatiónes, tremunt Potestátes. Coeli coelorúmque Virtútes ac beáta Séraphim sócia exsultatióne concélebrant. Cum quibus et nostras voces ut admitti jubeas, deprecámur, súpplici confessione dicéntes: Sanctus, Sanctus, Sanctus Dóminus, Deus Sábaoth. Pleni sunt coeli et terra glória tua. Hosánna in excélsis. Benedíctus, qui venit in nómine Dómini. Hosánna in excélsis. |
Canon Te igitur, clementíssime Pater, per Jesum Christum, Fílium tuum, Dóminum nostrum, súpplices rogámus, ac pétimus, uti accepta habeas et benedícas, hæc ☩ dona, hæc ☩ múnera, hæc ☩ sancta sacrifícia illibáta, in primis, quæ tibi offérimus pro Ecclésia tua sancta cathólica: quam pacificáre, custodíre, adunáre et régere dignéris toto orbe terrárum: una cum fámulo tuo Papa nostro Francisco et Antístite nostro et ómnibus orthodóxis, atque cathólicæ et apostólicae fídei cultóribus. |
Meménto, Dómine, famulórum famularúmque tuarum N. et N. et ómnium circumstántium, quorum tibi fides cógnita est et nota devótio, pro quibus tibi offérimus: vel qui tibi ófferunt hoc sacrifícium laudis, pro se suísque ómnibus: pro redemptióne animárum suárum, pro spe salútis et incolumitátis suæ: tibíque reddunt vota sua ætérno Deo, vivo et vero. |
Communicántes, et memóriam venerántes, in primis gloriósæ semper Vírginis Maríæ, Genetrícis Dei et Dómini nostri Jesu Christi: sed et beatórum Apostolórum ac Mártyrum tuórum, Petri et Pauli, Andréæ, Jacóbi, Joánnis, Thomæ, Jacóbi, Philíppi, Bartholomaei, Matthaei, Simónis et Thaddaei: Lini, Cleti, Cleméntis, Xysti, Cornélii, Cypriáni, Lauréntii, Chrysógoni, Joánnis et Pauli, Cosmæ et Damiáni: et ómnium Sanctórum tuórum; quorum méritis precibúsque concédas, ut in ómnibus protectiónis tuæ muniámur auxílio. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Hanc igitur oblatiónem servitutis nostræ, sed et cunctae famíliæ tuæ, quaesumus, Dómine, ut placátus accípias: diésque nostros in tua pace dispónas, atque ab ætérna damnatióne nos éripi, et in electórum tuórum júbeas grege numerári. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Quam oblatiónem tu, Deus, in ómnibus, quaesumus, bene ☩ díctam, adscríp ☩ tam, ra ☩ tam, rationábilem, acceptabilémque fácere dignéris: ut nobis Cor ☩ pus, et San ☩ guis fiat dilectíssimi Fílii tui, Dómini nostri Jesu Christi. |
Qui prídie quam paterétur, accépit panem in sanctas ac venerábiles manus suas, elevátis óculis in coelum ad te Deum, Patrem suum omnipoténtem, tibi grátias agens, bene ☩ dixit, fregit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et manducáte ex hoc omnes. |
HOC EST ENIM CORPUS MEUM. |
Símili modo postquam coenátum est, accípiens et hunc præclárum Cálicem in sanctas ac venerábiles manus suas: item tibi grátias agens, bene ☩ dixit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et bíbite ex eo omnes. |
HIC EST ENIM CALIX SANGUINIS MEI, NOVI ET AETERNI TESTAMENTI: MYSTERIUM FIDEI: QUI PRO VOBIS ET PRO MULTIS EFFUNDETUR IN REMISSIONEM PECCATORUM. Hæc quotiescúmque fecéritis, in mei memóriam faciétis. |
Unde et mémores, Dómine, nos servi tui, sed et plebs tua sancta, ejusdem Christi Fílii tui, Dómini nostri, tam beátæ passiónis, nec non et ab ínferis resurrectiónis, sed et in coelos gloriósæ ascensiónis: offérimus præcláræ majestáti tuæ de tuis donis ac datis, hóstiam ☩ puram, hóstiam ☩ sanctam, hóstiam ☩ immaculátam, Panem ☩ sanctum vitæ ætérnæ, et Calicem ☩ salútis perpétuæ. |
Supra quæ propítio ac seréno vultu respícere dignéris: et accépta habére, sicúti accépta habére dignátus es múnera púeri tui justi Abel, et sacrifícium Patriárchæ nostri Abrahæ: et quod tibi óbtulit summus sacérdos tuus Melchísedech, sanctum sacrifícium, immaculátam hóstiam. |
Súpplices te rogámus, omnípotens Deus: jube hæc perférri per manus sancti Angeli tui in sublíme altáre tuum, in conspéctu divínæ majestátis tuæ: ut, quotquot ex hac altáris participatióne sacrosánctum Fílii tui Cor ☩ pus, et Sán ☩ guinem sumpsérimus, omni benedictióne coelésti et grátia repleámur. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Meménto étiam, Dómine, famulórum famularúmque tuárum N. et N., qui nos præcessérunt cum signo fídei, et dórmiunt in somno pacis. Ipsis, Dómine, et ómnibus in Christo quiescéntibus locum refrigérii, lucis pacis ut indúlgeas, deprecámur. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Nobis quoque peccatóribus fámulis tuis, de multitúdine miseratiónum tuárum sperántibus, partem áliquam et societátem donáre dignéris, cum tuis sanctis Apóstolis et Martýribus: cum Joánne, Stéphano, Matthía, Bárnaba, Ignátio, Alexándro, Marcellíno, Petro, Felicitáte, Perpétua, Agatha, Lúcia, Agnéte, Cæcília, Anastásia, et ómnibus Sanctis tuis: intra quorum nos consórtium, non æstimátor mériti, sed véniæ, quaesumus, largítor admítte. Per Christum, Dóminum nostrum. |
Per quem hæc ómnia, Dómine, semper bona creas, sancti ☩ ficas, viví ☩ ficas, bene ☩ dícis et præstas nobis. Per ip ☩ sum, et cum ip ☩ so, et in ip ☩ so, est tibi Deo Patri ☩ omnipotenti, in unitáte Spíritus ☩ Sancti, omnis honor, et glória. Per omnia saecula saecolorum. R. Amen. |
Preparatio Communionis Orémus: Præcéptis salutáribus móniti, et divína institutione formati audemus dicere: Pater noster, qui es in caelis, Sanctificetur nomen tuum. Adveniat regnum tuum. Fiat voluntas tua, sicut in coelo et in terra. Panem nostrum quotidianum da nobis hodie. Et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris. Et ne nos inducas in tentationem: R. Sed libera nos a malo. S. Amen. |
Líbera nos, quaesumus, Dómine, ab ómnibus malis, prætéritis, præséntibus et futúris: et intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genetríce María, cum beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque Andréa, et ómnibus Sanctis, da propítius pacem in diébus nostris: ut, ope misericórdiæ tuæ adjúti, et a peccáto simus semper líberi et ab omni perturbatióne secúri. Per eúndem Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum. Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus. V. Per omnia saecula saeculorum. R. Amen. Pax Domini sit semper vobiscum. R. Et cum spiritu tuo. |
Haec commíxtio, et consecrátio Córporis et Sánguinis Dómini nostri Jesu Christi, fiat accipiéntibus nobis in vitam ætérnam. Amen. |
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis. Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis. Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: dona nobis pacem. |
Dómine Jesu Christe, qui dixísti Apóstolis tuis: Pacem relínquo vobis, pacem meam do vobis: ne respícias peccáta mea, sed fidem Ecclésiæ tuæ; eámque secúndum voluntátem tuam pacificáre et coadunáre dignéris: Qui vivis et regnas Deus per ómnia saecula sæculórum. Amen. |
Dómine Jesu Christe, Fili Dei vivi, qui ex voluntáte Patris, cooperánte Spíritu Sancto, per mortem tuam mundum vivificásti: líbera me per hoc sacrosánctum Corpus et Sánguinem tuum ab ómnibus iniquitátibus meis, et univérsis malis: et fac me tuis semper inhærére mandátis, et a te numquam separári permíttas: Qui cum eódem Deo Patre et Spíritu Sancto vivis et regnas Deus in saecula sæculórum. Amen. |
Percéptio Córporis tui, Dómine Jesu Christe, quod ego indígnus súmere præsúmo, non mihi provéniat in judícium et condemnatiónem: sed pro tua pietáte prosit mihi ad tutaméntum mentis et córporis, et ad medélam percipiéndam: Qui vivis et regnas cum Deo Patre in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia saecula sæculórum. Amen. |
Panem coeléstem accipiam, et nomen Dómini invocábo. V. Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea V. Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea. V. Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea. |
Corpus Dómini nostri Jesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen. |
Quid retríbuam Dómino pro ómnibus, quæ retríbuit mihi? Cálicem salutáris accípiam, et nomen Dómini invocábo. Laudans invocábo Dóminum, et ab inimícis meis salvus ero. Sanguis Dómini nostri Jesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen. |
Communio Anima Christi, sanctifica me. Corpus Christi, salva me. Sanguis Christi, inebria me. Aqua lateris Christi, lava me. Passio Christi, conforta me. O bone Jesu, exaudi me. Intra tua vulnera absconde me. Ne permittas me separari a te. Ab hoste maligno defende me. In hora mortis meae voca me. Et iube me venire ad te, Ut cum Sanctis tuis laudem te. In saecula saeculorum. Amen. |
Quod ore súmpsimus, Dómine, pura mente capiámus: et de munere temporáli fiat nobis remédium sempitérnum. Corpus tuum, Dómine, quod sumpsi, et Sanguis, quem potávi, adhaereat viscéribus meis: et præsta; ut in me non remáneat scélerum mácula, quem pura et sancta refecérunt sacraménta: Qui vivis et regnas in saecula sæculórum. Amen. |
Communio Marc 11:24 Amen, dico vobis, quidquid orántes pétitis, crédite, quia accipiétis, et fiet vobis. |
Postcommunio S. Dóminus vobíscum. R. Et cum spíritu tuo. Orémus. Quǽsumus, omnípotens Deus: ut, quos divína tríbuis participatióne gaudére, humánis non sinas subjacére perículis. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. Orémus. ad poscenda suffragia Sanctorum Mundet et múniat nos, quæsumus, Dómine, divíni sacraménti munus oblátum: et, intercedénte beáta Vírgine Dei Genetríce María, cum beáto Joseph, beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque beáto N. et ómnibus Sanctis; a cunctis nos reddat et perversitátibus expiátos, et adversitátibus expedítos. Contra persecutores Ecclesiæ. Quaesumus, Dómine, Deus noster: ut, quos divína tríbuis participatióne gaudére, humánis non sinas subjacére perículis. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. |
Conclusio S. Dóminus vobíscum. M. Et cum spíritu tuo, |
V. Benedicamus Domino. R. Deo gratias. |
Pláceat tibi, sancta Trínitas, obséquium servitútis meæ: et præsta; ut sacrifícium, quod óculis tuæ majestátis indígnus óbtuli, tibi sit acceptábile, mihíque et ómnibus, pro quibus illud óbtuli, sit, te miseránte, propitiábile. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Benedícat vos omnípotens Deus, Pater, et Fílius, ☩ et Spíritus Sanctus. R. Amen. |
V. Dominus vobiscum. R. Et cum spiritu tuo. Initium ✠ sancti Evangélii secúndum Joánnem. R. Gloria tibi, Domine! Joann. 1, 1-14. Junctis manibus prosequitur: In princípio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. Hoc erat in princípio apud Deum. Omnia per ipsum facta sunt: et sine ipso factum est nihil, quod factum est: in ipso vita erat, et vita erat lux hóminum: et lux in ténebris lucet, et ténebræ eam non comprehendérunt. Fuit homo missus a Deo, cui nomen erat Joánnes. Hic venit in testimónium, ut testimónium perhibéret de lúmine, ut omnes créderent per illum. Non erat ille lux, sed ut testimónium perhibéret de lúmine. Erat lux vera, quæ illúminat omnem hóminem veniéntem in hunc mundum. In mundo erat, et mundus per ipsum factus est, et mundus eum non cognóvit. In própria venit, et sui eum non recepérunt. Quotquot autem recepérunt eum, dedit eis potestátem fílios Dei fíeri, his, qui credunt in nómine ejus: qui non ex sanguínibus, neque ex voluntáte carnis, neque ex voluntáte viri, sed ex Deo nati sunt. Genuflectit dicens: Et Verbum caro factum est, Et surgens prosequitur: et habitávit in nobis: et vídimus glóriam ejus, glóriam quasi Unigéniti a Patre, plenum grátiæ et veritatis. R. Deo gratias. |
Estos días del tardiego, en que la ciudad de León se recrea con el veranillo de san Froilán, la fiesta dominical de las Cantaderas revive episodios donde la historia y el mito comparten camino. El maestro Mircea Eliade ha estudiado el proceso de transmisión entre la realidad y la leyenda, cuando un elemento irrelevante cobra envergadura y empieza a correr de boca en boca. No vamos a aprovechar la fiesta de mañana para ponernos estupendos, aunque sí conviene devolver a su cauce una celebración centenaria, para que ritual y festejo adquieran su auténtico vuelo. Despojando los apósitos adosados por siglos de clerigalla. Como el mito de Teseo, que cumplió Atenas con el rey Minos, las Cantaderas encierran un tributo de iniciación, de los destinados a aplacar la embestida del mal. Aunque multiplicando exageradamente por siete la dote virginal de los atenienses.
León sigue festejando más de mil años después la liberación de aquel tributo nefando contraído por el oscuro rey Mauregato a fines del siglo octavo. Este bastardo de Alfonso I y la esclava mora Sisalda empeñó con Córdoba el envío anual de 50 doncellas nobles y otras 50 plebeyas. De hecho, hace medio siglo la ciudad bautizó con su nombre el pasaje abierto entre Cardenal Landázuri y la avenida de los Cubos. León festejaba aquella alegría durante cuatro días de agosto, del catorce al diecisiete, y consistía la dádiva en un cuarto del toro corrido por san Roque, 250 reales más los cestillos de pan y fruta. Hace cuatro siglos, el autor de la Pícara Justina presentaba a la sotadera que recluta y conduce a las doncellas como «la cosa más vieja y mala que vi en toda mi vida». Vieja, fea y corruptora. Un personaje de «hechos dignos de entrar con letra colorada en el almanaque de Celestina».
Movidas las fechas de agosto a octubre, permanece el ritual, que ahora se prolonga con la bajada desde la catedral a la plaza del Grano. Lo que resulta menos disculpable es que también permanezca el equívoco sobre la liberación del tributo. Las políticas ceremonias y sus cronistas sucesivos jalean con fervor el auxilio de Santiago en Clavijo, desdeñando de paso la primera gran victoria cristiana sobre el moro, que fue la batalla de Simancas del 939, donde el rey leonés Ramiro II derrotó al califa rubio Abderramán III, fundador de Medina Azahara que hizo de Córdoba «la perla de Occidente». También la tradición española incorpora a Santiago en su caballo blanco batallando en Simancas, a orillas del Duero, donde «cortaba cabezas como suele la hoz derribar espigas». Ramiro II tuvo que sofocar graves disputas familiares con su hermano Alfonso, a quien saca los ojos para de recluirlo en Ruiforco, antes de fundar en Palat de Rey el primer templo de la ciudad.
León sigue festejando más de mil años después la liberación de aquel tributo nefando contraído por el oscuro rey Mauregato a fines del siglo octavo. Este bastardo de Alfonso I y la esclava mora Sisalda empeñó con Córdoba el envío anual de 50 doncellas nobles y otras 50 plebeyas. De hecho, hace medio siglo la ciudad bautizó con su nombre el pasaje abierto entre Cardenal Landázuri y la avenida de los Cubos. León festejaba aquella alegría durante cuatro días de agosto, del catorce al diecisiete, y consistía la dádiva en un cuarto del toro corrido por san Roque, 250 reales más los cestillos de pan y fruta. Hace cuatro siglos, el autor de la Pícara Justina presentaba a la sotadera que recluta y conduce a las doncellas como «la cosa más vieja y mala que vi en toda mi vida». Vieja, fea y corruptora. Un personaje de «hechos dignos de entrar con letra colorada en el almanaque de Celestina».
Movidas las fechas de agosto a octubre, permanece el ritual, que ahora se prolonga con la bajada desde la catedral a la plaza del Grano. Lo que resulta menos disculpable es que también permanezca el equívoco sobre la liberación del tributo. Las políticas ceremonias y sus cronistas sucesivos jalean con fervor el auxilio de Santiago en Clavijo, desdeñando de paso la primera gran victoria cristiana sobre el moro, que fue la batalla de Simancas del 939, donde el rey leonés Ramiro II derrotó al califa rubio Abderramán III, fundador de Medina Azahara que hizo de Córdoba «la perla de Occidente». También la tradición española incorpora a Santiago en su caballo blanco batallando en Simancas, a orillas del Duero, donde «cortaba cabezas como suele la hoz derribar espigas». Ramiro II tuvo que sofocar graves disputas familiares con su hermano Alfonso, a quien saca los ojos para de recluirlo en Ruiforco, antes de fundar en Palat de Rey el primer templo de la ciudad.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)